Ένα μουσείο για το οποίο, όχι μόνον το Μαρούσι, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα θα είναι περήφανη εφόσον πρόκειται για το µοναδικό του είδους σε ολόκληρο τον κόσµο.

Εγκαινιάσθηκε στις 22 Ιουνίου 1995 και αποτελεί ένα όνειρό µου που έγινε πραγµατικότητα. Η πρωτοβουλία ανήκει σε δυο τότε συµβούλους του Δήµου Αµαρουσίου και στη γυναίκα µου, Φανή. Η αγάπη που έτρεφαν για την τέχνη µου ο Σωτήρης Πιερράκος και ο Γιώργος Ζήκος, οι οποίοι εισηγήθηκαν στο τότε Δηµοτικό Συµβούλιο τη δηµιουργία µιας «στέγης» για τον Καραγκιόζη, είχε σαν αποτέλεσµα να αγκαλιαστεί από όλους µε ενθουσιασµό η ιδέα και να προγραµµατισθεί η όσο το δυνατόν πιο σύντοµη υλοποίησή της: έτσι, αµέσως δηµιουργείται το Διοικητικό Συµβούλιο του Σπαθάρειου Μουσείου, (1991), αρχίζει η αναστήλωση του νεοκλασικού κτιρίου της πλατείας Κασταλίας και πραγµατοποιείται η πρώτη ηµερίδα µε θέµα τον ελληνικό Καραγκιόζη (1993).

Είναι αλήθεια εξαιρετική η σύµπτωση ότι στην ίδια πλατεία και συγκεκριµένα στο κτίριο Χαϊµαντά, τον χειµώνα του 1942, ξεκίνησα την καριέρα µου.

Σκοπός της δηµιουργίας αυτού του Μουσείου Θεάτρου Σκιών δεν ήταν να εκθέσουµε τον Καραγκιόζη κάνοντάς τον µουσειακό, αλλά, εφόσον χάθηκαν πλέον τα µόνιµα «καραγκιοζοθέατρα» της γειτονιάς στην Αθήνα και στην επαρχία, για να µην τον αφήσουµε κλεισµένο σε κάποια µπαούλα, θεωρήσαµε σωστό να του βρούµε ένα µόνιµο στέκι: ένα χώρο τον οποίο θα επισκέπτονται οι µεν µεγάλοι για να θυµούνται τα παιδικά τους χρόνια, οι δε µικροί για να µαθαίνουν, από τα έργα και τις φιγούρες που θα βλέπουν, την ιστορία του θεάτρου σκιών και του ελληνικού Kαραγκιόζη από το 1860 µέχρι σήµερα. Ας µην ξεχνάµε, άλλωστε, ότι ο Καραγκιόζης ήταν εκείνος ο οποίος δίδασκε και ακόµα διδάσκει ιστορία στον ελληνικό λαό.